„Prokurator” - Paulina Świst | Test granicy dobrego smaku

Autor - Paulina Świst

Tytuł - „Prokurator”

Gatunek - literatura obyczajowa, romans

Liczba stron - 320

Rok wydania - 2017
Wydawnictwo - MUZA SA

Ocena - 1/10

Czy trudno napisać bestseller? Wszystko jest kwestią założenia. Autorzy co rusz prześcigają się w pisaniu nowych książek, które utrzymują się w czołówkach najpopularniejszych tytułów, ale nie zapisują się na długo w pamięci Czytelnika. Brak wiarygodności zdaje się być wyrokiem dla takiej książki. Paulina Świst postanowiła spróbować swoich sił w świecie literackim, wskutek czego powstał „Prokurator”. Czym jednak jest ta książka? Czy słusznie zyskała tak olbrzymią popularność?

Kinga Błońska jest adwokatem. Przyjechała do Gliwic, aby bronić „Szarego”, jednego z najgroźniejszych gangsterów. Kobieta przebywa na imprezie, obecnie przechodzi problemy małżeńskie. Postanawia poderwać mężczyznę „na pięć minut”. Sztuka ta - na jej nieszczęście - udała się. Obiektem zainteresowania kobiety stał się Łukasz, będący prokuratorem w sprawie, którą Błońska ma prowadzić w Gliwicach. Co z tego wyniknie?

Powieść nie każdemu przypadnie do gustu. Dzieje się tak z uwagi na dosadny, soczysty język, jakim została napisana. W stylu autorki dominują słowa powszechnie uznawane za wulgarne. Niepokojem napawa fakt, że taki zabieg z założenia ma obrazować codzienność polskiej prokuratury. Po przebrnięciu przez gąszcz epitetów można zwątpić w powagę tej instytucji. Brak hamulców nie stawia jej w korzystnym świetle, wręcz przeciwnie - skłania do refleksji na temat mentalności osób piastujących to, wydawałoby się, tak zaszczytne stanowisko.

Zastanawiający jest bez wątpienia fakt, co przyczyniło się do tak wielkiego sukcesu książki. Odpowiedź jest oczywista:  wsparcie promocyjne. Kampania reklamowa obracała się wokół tajemnicy dotyczącej tożsamości autorki. Obecnie wiadomo, że posługuje się ona pseudonimem, z wykształcenia jest prawniczką, która posiada własną kancelarię. Czy bez takiego chwytu ta książka miałaby szansę przebicia na rynku wydawniczym? Wątpliwości są uzasadnione. Na przykładzie tej powieści widać, w jaki sposób wykorzystywany jest czuły punkt społeczeństwa. Promocja działa na chwilowych emocjach, co nosi znamiona techniki manipulacji. Przyciągająca okładka nie jest jednoznaczna z intrygującą treścią. To igranie z psychiką odbiorcy, a lektura tej pozycji może odbić się na jego zdrowiu psychicznym.

Ktokolwiek zaczął czytać tę książkę, prawdopodobnie od razu zwrócił uwagę na jej język. Autorka karmi umysł epitetami w takiej ilości, że po wycięciu ich lub zredagowaniu, niewiele zostaje. To lektura dla ludzi o mocnych nerwach. Do kompletu należy dołożyć nieudolne opisy scen erotycznych, nie wywołujące jakichkolwiek emocji u odbiorcy. W ten sposób powstaje powieść sztuczna. Pozostaje jednak wciąż pytanie: do kogo jest ona kierowana? Kim są te tłumy, które bez wahania po nią sięgną? Czego oczekują? Brak odpowiedzi rodzi pustkę i niestety „Prokurator” nią jest. Nie pozostawia po sobie najmniejszego śladu emocji, krzty wrażenia. Istnieje oddzielnie, przyciąga z zewnątrz, nie oferując nic w zamian.

Skrajne emocje po lekturze mogą być powodowane również innym czynnikiem - zawodem autorki. Kobieta, która studiowała prawo, zna się na temacie. Można jednak odnieść wrażenie, że fenomen tej książki tkwi w kreacji bohatera. „Szary” nasuwa natychmiastowe skojarzenia z serią erotyków autorstwa znanej wszystkim amerykańskiej pisarki, E L James. Czy Paulina Świst posłużyła się tłumaczeniem pseudonimu w nadziei, że przyciągnie dzięki temu większą ilość Czytelników? Jeśli tak - sukces wątpliwy. Tego typu wytwory już dawno skutecznie podzieliły środowisko czytelnicze na dwa obozy. Pozostaje jedynie zastanowić się, do którego należy każdy z nas.

„Prokurator” Pauliny Świst jest skazany na chwilową popularność i natychmiastowe zapomnienie. Nie wywołuje żadnych głębszych emocji. Całość wzbudza jedynie niesmak. Brakuje jakiejkolwiek angażującej fabuły, co pozwala zapomnieć o tym wytworze zaraz po zamknięciu powieści. Trudno nawet nazwać ten efekt pracy książką, byłoby to duże nadużycie w porównaniu do innych, naprawdę wartościowych tytułów. Historia z dreszczykiem emocji i niczym więcej. Umrze w tłumie nowości. Łatwo o niej zapomnieć, jednak można - i trzeba - unikać podobnych tytułów.