54. "Ostatnie życzenie"-Andrzej Sapkowski

Autor-Andrzej Sapkowski

Tytuł-"Ostatnie życzenie"
Gatunek-fantastyka
Liczba stron-332
Wydana-2014
Ocena-6/10

Tym razem recenzja równie trudna, gdyż będzie się ona odnosić jedynie do początku sagi, bo tak to należy nazwać. Sagi o Wiedźminie Geralcie z Rivii, więc pewnie już domyślacie się, czego będzie dokładnie dotyczyć. Książka, jak i cała saga jest chwalona, właściwie ze wszystkich stron. Zbiera rzesze czytelników, fanów, zwolenników. Nie stroni również od przeciwników i tutaj niestety ja się znalazłam. Co mnie zawiodło? Zapraszam Was na recenzje "Ostatniego życzenia”, czyli pierwszego tomu sagi o Wiedźminie.

Właściwie bardzo trudno jest mi odnieść się do treści, gdyż jest to dopiero początek i czubek tej góry lodowej. Charakterystyczna postać Wiedźmina, oczywiście fikcyjna. Powstało już tyle adaptacji: serial, film, czy gra (podobno świetna, nie mam tu zdania, nie grałam nigdy), zresztą chyba niejedna, że stał się wręcz kultowy. Opowiadania w tym zbiorze mają formę szkatułkową, dlatego że kolejne uzupełnia poprzednie na zasadzie dopełnienia i dopowiedzenia.

 Bardzo trudno jest mi wypowiedzieć się dlatego że owszem, są to opowiadania krótkie, ale niestety niespecjalnie spodobał mi się styl autora. Mamy XXI wiek, a ja czułam się, jakbym czytała "Potop” Henryka Sienkiewicza. Naprawdę. Właściwie co stronę musiałam sprawdzać w słowniku pojedyncze słowa, bo nie byłam w stanie przez to przebrnąć. Na przykład "buzdygan." A czym są "buzdygany"?  Czy "wychędożyć"? Co to będzie oznaczać? Dawne określenia, musiałam wszystko sprawdzać. Bardzo trudny język, taki troszeczkę zmitologizowany i obawiam się, że nie każdy przez to przebrnie. Ciągłe sprawdzanie w słownikach odbiera przyjemność z samego czytania. Staramy się zrozumieć przekaz i uwierzcie mi, że nie miałam tu chwili wytchnienia. Jest mi trudno ocenić tę książkę dlatego, że mam zasadę nie wypowiadać się o autorze po jednym tytule. Natomiast jeśli cała saga wygląda tak, jak ten zbiór opowiadań to poczekam sobie do emerytury, kiedy już nie będę mieć czego czytać. Naprawdę trudno jest mi się jednoznacznie wypowiedzieć, czy mi się podobało, czy nie. Sama historia owszem, ale wykonanie już gorzej. Język kuleje, szczególnie w dialogach.

W ramach ciekawostki, jeszcze jeden szczegół, niemniej jednak, istotny. Pierwszy zbiór opowiadań z tego świata, nienapisany, ale ceniony przez autora, to antologia "Wiedźmin. Szpony i kły", wydana w listopadzie 2017 roku. Całość stanowi zbiór najlepszych prac z konkursu Nowa Fantastyka. Znajduje się tam również opowiadanie "Ironia losu" Sobiesława Kolanowskiego. Autor początkujący, na pewno wart uwagi. Sami wiecie, że początki czegokolwiek bywają trudne.

Niestety tyle Wam mogę zdradzić na ten temat. Oczywiście polecam osobom, które lubią fantastykę. Może to ja czegoś tam nie dostrzegłam? Może moje wprawne oko czytelnicze czegoś nie wyłapało? Dajcie znać jak Wy to odbieracie. Ja mogę Wam polecić, jednak nie jestem całkowicie przekonana do tej sagi.