Tytuł-"Sto lat samotności"
Gatunek-literatura piękna
Nagroda-Nagroda Nobla (1982)
Liczba stron-453
Wydana-2010
Powieść kolumbijskiego pisarza, laureata literackiego Nobla.
Jest to typowa saga rodzinna, obejmująca sześć pokoleń rodu Bueniów, skalanego związkami kazirodczymi, poprzez które wikła się on w różne, nietypowe sytuacje. Na rodzie ciąży klątwa, mówiąca, że z każdego kolejnego związku będą rodzić się dzieci ze świńskimi ogonami. Jednak ostatnie pokolenie już zupełnie o niej nie pamięta, gdyż klątwa zaczyna coraz bardziej zanikać.
W tym świecie, wykreowanym przez autora, wydarzenia fantastyczne mieszają się z codziennymi, prozaicznymi. Wynalazki magiczne wzbudzają mniejsze zdziwienie niż te technologiczne. Wokół domu Bueniów toczy się całe życie miasteczka, które żyje swoimi własnymi sprawami, a nowinki techniczne odbiera jako coś niestworzonego. Zauważyłam także, że w powieści bardzo ciężko jest dokonać pewnego rodzaju rozgraniczenia i jednoznacznie stwierdzić, czy to o czym czytamy jest jeszcze prawdą, czy już fikcją.
Dom Bueniów jest burzony i cyklicznie na nowo odbudowywany. Jest to główna oś całej powieści. Określony porządek tam panujący zdaje się burzyć jedynie widmo wojny i przemian ekonomicznych. Wszystkie te wydarzenia toczą się według określonego schematu.
Kolejną rzeczą utrudniająca czytanie tej książki jest fakt, że autor nie umieścił tutaj żadnego przedziału czasowego. Jego jednostką są wydarzenia codzienne, rutynowe w każdym pokoleniu: narodziny, zaręczyny, narzeczeństwo, śmierć, wesele, żałoba. Niełatwo jest śledzić przebieg życia rodu, gdyż każdy potomek ma nadawane te same imiona, więc bardzo łatwo można się tutaj zgubić. Dodatkowo oni także mogą wchodzić ze sobą w związki kazirodcze, więc ilość pojawiających się bohaterów na kartach tej powieści jest naprawdę ogromna.
Jest to książka trudna, ale jednocześnie piękna o zakazanej miłości, przemijalności, nieuchronności koła losu i samotności, która w naszym życiu pojawia się właściwie zawsze, nawet w tłumie ludzi.
Nie mogę jej niestety polecić każdemu. Jeśli szukacie książki napisanej z rozmachem, o sadze rodzinnej, z dużą ilością zagadek, tajemnic, gdzie nowoczesność miesza się z tradycją, legendami i przekonaniem, że magiczne zjawiska są czymś codziennym, naturalnym, z czym trzeba się pogodzić i nauczyć życia, to będzie to lektura idealna.
Ta pozycja bardzo mi się podobała. Momentami jednak trudniej było mi ją czytać, właśnie ze względu na ogromną ilość pojawiających się w niej bohaterów. Wydaje mi się, że trzeba do niej dojrzeć, w pewien sposób się przygotować, bo w pewnym wieku może po prostu zrazić. Warta odczekania, przemyślenia. Polecam serdecznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz