69. "Trędowata"-Helena Mniszkówna | Nie trać ani chwili życia

Autor-Helena Mniszkówna

Tytuł-"Trędowata"

Gatunek-klasyka, literatura obyczajowa, romans

Liczba stron-366

Wydana-2013

Nadchodzi klasyka. Niewątpliwie jest to najsłynniejszy polski melodramat, oceniony pozytywnie przez samego Bolesława Prusa. Przyjęty życzliwie nawet przez krytyków, wzgardzony jedynie wtedy, gdy "niższe" klasy zaczęły się nim zachwycać. O tym tytule już w dzieciństwie słyszałam niejednokrotnie, bardziej poprzez film. Stwierdziłam, że najwyższa pora zapoznać się z podstawą do ekranizacji.

Akcja powieści rozgrywa się na przełomie XIX i XXw. Opisuje  tragiczne dzieje miłości, której spełnieniu stają na przeszkodzie przesądy społeczne i fanatyzm członków rodów arystokratycznych. "Trędowatą" jest Stefania Rudecka- niezamożna szlachcianka, guwernantka w domu baronowej Elzonowskiej, ciotki ordynata, Waldemara Michorowskiego. Magnat przezwycięża wszystkie możliwe przeszkody i doprowadza do zaręczyn ze Stefanią. Jednak dziewczyna zachorowała i umiera przedwcześnie w dniu planowanego ślubu. Ta śmierć-zdaniem autorki-jest rodzajem ofiary złożonej przez jednostkę przerastającą otoczenie, wyraz moralnego triumfu bohaterki.

W posłowiu dowiadujemy się, że ta książka nie spodoba się współczesnemu czytelnikowi. Nie powiedziałbym. Jeśli polubi się bohaterów, to rezultat będzie dokładnie odwrotny.

Miłość jest tematem głównym tej powieści. Pokazuje w jaki sposób przystojny, bogaty mężczyzna stracił głowę i serce dla inteligentnej, dobrej kobiety. Tutaj nie należy nastawiać się na przeżywanie innych problemów. Nie do końca jest to moim zdaniem powieść obyczajowa. Nawet ten rzekomy mezalians to pretekst, aby jedynie skomplikować losy bohaterów.

Urok tej powieści dostrzeże każdy kto wierzy w miłość jako uczucie idealne. Łatwo zarzucać tej powieści prostotę, czy kiczowatość. Czy zakochanego mężczyznę ktokolwiek opisałby takimi słowami? Przecież wtedy nie to jest istotne. Liczy się wybranka serca. 

Powieść doczekała się aż czterech ekranizacji i ponadto była wielokrotnie wznawiana. Najpopularniejszą wersję stanowi chyba ta z 1976 roku w reżyserii Jerzego Hoffmana. Muzykę do filmu napisał Wojciech Kilar.

Książka niestety mi się nie podobała. Od razu odpowiem na zarzuty ewentualne-jestem bardzo wrażliwym człowiekiem. Jest to jednak prosta historia i nie dostrzegłam tutaj nic dla siebie. Klimat był, opisy przyrody także mnie nie nudziły, co rzadko się zdarza. Nie mówię, że jest to zła książka-dla mnie tak pośrodku, doceniam popularność i sukces, jaki odniosła. Być może ta lekka niechęć wynika z tego, że sama w miłości jestem raczej rozważna i często oceniam sytuację "trzeźwym okiem". Możecie spróbować. Dla mnie może być. Sercem zostaje przy "Lalce" Bolesława Prusa.